برخورد جالب توجه مدافعان حرم با ، اسرای تشنه داعشی (اینها شاگردان مکتب عاشورا هستند)

حال بر رویِ زمین چند عصا میبینم...

هر کجا مینگرم جسم تورا میبینم

صد علی اکبر ِ دیگر به خدا میبینم

قول دادی که مرا مثل عصایم باشی

حال بر رویِ زمین چند عصا میبینم

تا که گفتی علی ام سنگ به سمتت آمد

مثل مادر رویِ پهلوی تو پا میبینم

تو نبی بودی و اکنون به رویِ لبِ تو

مانده ام جایِ رَدِ نعل چرا میبینم!!!

خواهرم آمده از خیمه که من جان ندهم

عمه ات را تو ببین بین ِ که ها افتاده

أَلسَّلامُ عَلَى الاَعْضآءِ الْمُقَطَّعاتِ

بگو هنوز برایت کمی توان مانده

بگو هنوز برای حسین جان مانده ؟

 

فقط برای نمازی کنار بابا باش

هنوز نیمه ای از روز تا اذان مانده

 

چه میشود کمی این پلک را تکان بدهی

چرا که چشم تو خیره به آسمان مانده

 

کمر شکسته ام از حال و روز من پیداست

عجیب برجگرم داغ این جوان مانده

 

بیا به گریه ی این پیرمرد رحمی کن

 عصای من نشکن ،قامتی کمان مانده

 

نسیم هم بدنت را به دست می گیرد

شبیه مشت پری که در آشیان مانده

 

شدی شبیه اناری که دانه دانه شده

کمی به خاک و کمی دست باغبان مانده

 

شبیه مادر من جمع میکنی خود را

که بین پهلوی تو درد بی امان مانده

 

چنان به روی سرت ریختند،ترسیدم

هزار شکر که از تو کمی نشان مانده

 

حساب آنچه که مانده است از تو مشکل نیست

دوباره میشِمرم چند استخوان مانده

 

تو را به روی عبا تکه تکه می چینم

بقیه ی تو ولی دست این و آن مانده

 

چقدر روی دو چشمت هلال ابرو هست

برای بدر شدن ماه من زمان مانده

 

چقدر تیغه لب پر ،میان دنده ی توست

چقدر نیزه شکسته در این میان مانده

 

تو را از این همه غم میکنم سوا اما

هنوز داغی یک نیزه در دهان مانده

 

قرار نیست پدر جان دهد کنار پسر

هنوز قصه ی گودال و ساربان مانده

 

قرار نیست فقط عمه ات بماند و من

ببینی اش که میان حرامیان مانده

 

کمی به روی سرم باشد و میان حرم

که چند دختر نوپا به کاروان مانده

 

بدون تو بدَود چند بار تا گودال

ببیندم که نگاهم به آسمان مانده

 

کمان حرمله تیری به سینه ام زده است

به چند جا اثر نیزه ی سنان مانده

 

نشسته شمر و عرق می چکد ز پیشانیش

برای ضربه ی آخر نفس زنان مانده

علی اکبر بابا...

زدستم می روی اما صدایم در نمی آید

دلم میسوزد وکاری زدستم بر نمی آید

سرم را میگذارم روی کتف خواهرم زینب

الا ای محرم دردم چرا اکبر نمی آید

اگر زینب نمی آمد گریبان پاره میکردم

تحمل میرود اما شب غم سر نمی آید

اذان گوی دل بابا،اذانی میهمانم کن

اگر چه از گلوی تو صدایی در نمی اید

الا ای سرو بی همتا،عصای پیری بابا

به والله سرم دیگراز این بدتر نمی آید

تمام سعی خود را میکنم امانمیدانم

چرا این تیر ها از پیکر تو در نمی آید

گفتم: چرا نزدی؟

تڪ تیرانداز را صدا زدم،گفتم:
اوناهاش، اونجاست، بزنش!
اسلحه اش رابرداشت،نشانه گرفت،
نفسش را حبس کرد،
ولی ناگهان اسلحه اش را پایین آورد!
گفتم: چرا نزدی؟
گفت: داشت آب می خورد..

برگرفته شده از افسران جنگ نرم

ادب عباس...

عباس، مرید مرادش حسین است.عمری است که کنار مولایش بدون اذن ننشسته است! 

ادبش تاکنون اجازه نداده  است که منتظراوامر ونواهی مولایش حسین نماند.

در تمامی عمرش حتی متصور این هم نشده است که مولایش را برادر خطاب کند.

حسین بالا تر از همه چیز هایی است عباس عظمتش را  درک کرده است.

همیشه خطابش به مولا وسرورش،(یا ابا عبدالله )و (یابن رسول الله )و(یاسیدی) است.

اما همین عباس،در روز موعود که مولایش حسین 

بشارتش را داده بود،لحظه ای که عمود آهنین بر فرق مبارکش

 نشست،بر اثر ضربت،از اسب به زمین نه،به دامان فاطمه علیها السلامافتاد!

وقتی ملکوت فاطمه علیها السلام باآن همه عظمتش به استقبال عباس آمد،

عباس نیز لفظ(برادر، برادرت رادریاب )را بر زبان راند تا حسین بیاید

 وعباس این همه عظمت را در کنار او طاقت بیاورد.

آخر عباس یک عمر آرزویش این بود که فاطمه علیها السلام او را (پسرم عباس )صدا کند.

شعر عطش ….

باز هم کوچه و بازار، پر از غم شده است

بر سر و سینه بکوبید، محرّم شده است

هر طرف می‌نگرم بوی عطش می‌آید

غیرت آب از آنسوی عطش می‌آید

از محرّم چه بگویم، سخنم گویا نیست

از محرّم چه بخوانم، غزلم شیوا نیست

از محرّم چه بگویم، جگرم خون شده است

آه، انگار جهان نیز دگرگون شده است

من کی ام؟ ذرهٔ ناچیز سر راه حسین

ای خوشا بوسه نشاندن به گلوگاه حسین

من کی‌ام؟ گرد و غبار لب درگاه حسین

من کی‌ام؟ شاعر گمنام هواخواه حسین

از قلم، معجزهٔ تازه‌تری می‌خواهم

شعر سوزان شدید الاثری می‌خواهم

روضه خوانان! گره از عقده ما باز کنید

دم بگیرید و همه مرثیه آغاز کنید

دم بگیرید و بگریید، شب عاشوراست

شب غربت، شب طوفان، شب مردان خداست

روح ما راهی بین الحرمین است، فقط

جان ما پیشکش عشق حسین است، فقط

قصه آغاز شد و سنگ به هق هق افتاد

آتش فاجعه در جان خلائق افتاد

شاهزاده علی اکبر که به میدان آمد

مثل یک سرو سرافراز خرامان آمد

همه مبهوت جوانمردی و رزم آوری اش

همه دلباختهٔ معرفت حیدری اش

عطر فردوس و نفسهای مسیحایی داشت

خوی پیغمبری و جذبهٔ لیلایی داشت

ناگهان، همهمه در پردهٔ افلاک افتاد

پیکر پاک علی اکبر، برخاک افتاد

از جگر گوشهٔ لیلا چه بگویم، سخت است …

دیگر از آن قد و بالا چه بگویم، سخت است …

قاسم بن الحسن از دشت جنون می آمد

با لب تشنه و آغشته به خون می آمد

نوجوان بود ولی سینهٔ دریایی داشت

قامت کوچک و تدبیر صف آرایی داشت

نوجوان بود ولی جام ولایت نوشید

عاقبت شربت شیرین شهادت نوشید

نوبت کودک شش ماهه، علی اصغر شد

حیف از آن غنچه که با تیر جفا، پرپر شد

ساقی تشنه لبان، مشک به دندان آمد

مثل یک ماه جهانتاب رجزخوان آمد

کاش جاروکش آن صحن و سرایت بشوم

کاش «یا حضرت عباس» فدایت بشوم

لحظه ای که علم از دوش علمدار افتاد

کوه محنت به دل قافله سالار افتاد

وای از قافله سالار و تن بی کفنش

وای از گودی گودال و سر بی بدنش

از جگرپارهٔ زهرا چه بگویم ، سخت است …

از عزیز دل مولا چه بگویم، سخت است …

بعد از آن، قوم نبی را به اسارت بردند

هرچه از اهل حرم بود به غارت بردند

کنج تاریک خرابه،گل سرخی خفته

وای از درد یتیمی و غم ناگفته…

بیرق افتاد ولی زینب کبرا برخاست

با همان خطبهٔ معروفش از جا برخاست

گرچه از داغ برادر،کمرش خم شده بود

آخرین فرصت پیکار،فراهم شده بود

***

کربلا هرچه بخواهیم، به ما خواهد داد

کربلا حاجت ما را به خدا خواهد داد

منبع : خبرگزاری فارس

سروده جدید خانم سارا جلوداریان 

یک بار هم بابای معلوم الاثر باش...

ای پیش پرواز کبوتر های زخمی 

بابای مفقود الاثر! بابای زخمی!

دور از تو سهم دختر از این هفته هم پر 

پس کی؟ کی از حال و هوای خانه غم پر؟

تا یاد دارم برگی از تاریخ بودی 

یک قاب چوبی روی دست میخ بودی

توی کتابم هر چه بابا آب می داد

مادر نشانم عکس توی قاب می داد

اینجا کنار قاب عکست جان سپردم

از بس که از این هفته ها سر کوفت خوردم

من بیست سالم شد هنوزم توی قابی 

خوب یک تکانی لا اقل مرد حسابی!

یک بار هم از گیر و دار قاب رد شو

از سیم های خاردار قاب رد شو

برگرد تنها یک بغل بابای من باش

ها! یک بغل برگرد، تنها جای من باش

ای دست هایت آرزوی دستهایم 

ناز و ادایم مانده روی دست هایم

شاید تو هم شرمنده یک مشت خاکی

یک مشت خاک بی نشان و بی پلاکی

عیبی ندارد خاک هم باشی قبول است

یک چفیه و یک ساک هم باشی قبول است!!

تنها تلاشش انتظار است و سکوت است

پروانه ای که توی تار عنکبوت است

امشب عروسی می کنم جای تو خالی

پای قباله جای امضای تو خالی

ای عکس هایت روی زخم دل نمک پاش

یک بار هم بابای معلوم الاثر باش

شاعر عبد الکریم زارع

حقیقتی پشت پرده مباهله ...

پس از امضای قرارداد، پیامبر پرده از حقیقتی عجیب برداشته، می‌فرمود: به آن خدایی که جانم در دست اوست، هلاکت، تا بالای سرِ 

اهل نجران آویزان شده بود و اگر مباهله می‌کردند، به صورت میمون و خوک مسخ می‌شدند و بیابان در زیر پایشان شعله‌ور می‌گشت. و 

در آخر خدای تعالی نجران و اهلش را منقرض می‌کرد. حتی مرغانِ بالای درخت‌هایشان را می‌سوزاند و اما بقیه نصارای دنیا، یک سال 

طول نمی‌کشید که همه هلاک می‌شدند و در روی زمین حتی یک نصرانی باقی نمی‌مانْد.

 

داستان مباهله چیست و چرا مسیحیان انصراف دادند؟

• پیامبر به موازات مکاتبه با سرات دولت ها و مراکز مذهبی، نامه¬ای به اسقف  نجران (ابوحارثه) نوشت و ساکنان نجران را به آیین اسلام دعوت نمود. منطقة نجران حدود هفتاد دهکده و در نقطة مرزی حجاز و یمن قرار گرفته بود. ساکنان نجران به عللی دست از بت پرستی کشیده و به آیین مسیح گرویده بودند. وقتی نامة پیامبر به رؤسای نجران رسید، جلسه¬ای تشکیل دادند. یکی از افراد به نام شرحبیل که بسیار عاقل بود گفت: مکرّر از پیشوایان مذهبی خود شنیده¬ایم که روزی منصب نبوّت از نسل اسحاق به فرزندان اسماعیل انتقال خواهد یافت. هیچ بعید نیست که محمد از اولاد اسماعیل، پیامبر موعود باشد. شورا نظر داد که گروهی به عنوان هیأت نمایندگی نجران به مدینه بروند تا از نزدیک با حضرت محمد تماس گرفته و دلائل نبوت او را بررسی کنند. شصت تن از ارزنده¬ترین و داناترین مردم نجران انتخاب شدند که در رأس آنان سه تن پیشوای مذهبی قرار داشت: ابوحارثه بن علقمه (اسقف اعظم) و عبد المسیح (رئیس هیئت نمایندگی) و أیْهم که فردی کهنسال و محترم بود. این هیأت به محضر پیامبر رسیدند و سلام کردند. پیامبر با احترام خاص پاسخ آنان را داد. سپس پیامبر فرمود: من شما را به آیین توحید و پرستش خدای یگانه و تسلیم در برابر اوامر او دعوت می کنم . سپس آیاتی را برای آنان خواند. گفتند: ما به خدای یگانه اعتقاد داریم. پیامبر فرمود: چگونه می¬گویید که خدای یگانه را پرستش می¬کنید، در صورتی که صلیب را می پرستید و از خوردن گوشت خوک پرهیز نمی¬کنید و برای خدا فرزند معتقدید ؟
• نمایندگان نجران گفتند: ما عیسی را خدا می¬دانیم، چون او مردگان را زنده کرد و بیماران را شفا بخشید و از گِل پرنده ساخت و آن را به پرواز در آورد و این¬ها علامت خدایی است.
  پیامبر فرمود: او بندة خدا و مخلوق او است که وی را در رحم مریم قرار داد و این قدرت و توانایی را خدا به او داده است .
  یک نفر از نمایندگان گفت: او فرزند خدا است زیرا مادر او بدون این که با کسی ازدواج کند او را به دنیا آورد، پس پدر او خدای جهان بود.
  در این حال آیه نازل شد: عیسی مانند آدم آفریده شد که او را بدون پدر و مادر به دنیا آورد .
  نمایندگان نجران گفتند: گفته¬ های شما ما را قانع نمی¬کند. راه این است که در وقت معیّنی با یکدیگر مباهله کنیم و بر دروغگو نفرین کنیم و از خدا بخواهیم که دروغگو را هلاک کند. دراین موقع جبرئیل نازل شد و آیة مباهله را نازل کرد: هر گاه بعد از دانشی که (دربارة مسیح) به تو رسیده (باز) کسانی با تو به محاجّه و ستیر برخیزند، به آنان بگو: بیایید فرزندان خود را دعوت کنیم و شما هم فرزندان خود را، ما زنان خویش را، شما هم زنان خویش را، ما نفوس خود و شما هم از نفوس خود دعوت کنید، آن گاه مباهله کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم .
• طرفین به فیصله دادن مسئله از طریق مباهله آماده شدند و قرار شد که فردا همگی برای مباهله حاضر شوند. پیامبر فقط چهار نفر از بستگان خود را انتخاب کرد: علی بن ابی طالبو فاطمه و حسن و حسین، زیرا میان مسلمانان افرادی پاک¬تر و با ایمان¬تر از آنان وجود نداشت. او فاصلة منزل تا نقطه¬ای را که قرار بود در آن جا مراسم مباهله انجام بگیرد، با وضع خاصی طی نمود. در حالی که حسین را در آغوش و دست حسن را گرفته بود و فاطمه به دنبال پیامبر و علیپشت سر پیامبر حرکت می¬کردند، به راه افتادند. سران نجران پیش از آن که با پیامبر رو به رو شوند، به یکدیگر گفتند: اگر دیدید که محمد افسران و سربازان خود را به میدان مباهله آورد و شکوه مادی و قدرت ظاهری خود را نشان داد، در این صورت او فردی غیر صادق است و اعتمادی به نبوت او نخواهد بود، ولی اگر با فرزندان و جگر گوشه-های خود به میدان آمد، بدانید که او راستگو است. در این حال دیدند که پیامبر با حالت خضوع و خشوع هویدا شد. 
  اسقف نجران گفت: من چهره¬ هایی را می¬بینم که اگر دست به نفرین و دعا بردارند، بزرگترین کوه¬ها را از جا می¬کند. هرگز صحیح نیست ما با این قیافه¬های نورانی و با این افراد با فضلیت مباهله نماییم، زیرا بعید نیست که همة ما نابود شویم. ممکن است دامنة عذاب گسترش پیدا کند و همة مسیحیان جهان را بگیرد و در روی زمین یک مسیحی باقی نماند.
  آنان تقاضای ترک مباهله نمودند و با پیامبر قرار داد صلح امضاء نمودند.