تو فقط به من نگاه کن

بنده پروری ...

مادر موسی چو موسی را به نیل،  در فکند از گفته رب جلیل

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه،  گفت کای فرزند خرد بیگناه

گر فراموشت کند لطف خدای،  چون رهی زین کشتی بی ناخدای

گر نیارد ایزد پاکت بیاد،  آب خاکت را دهد ناگه به باد

وحی آمد کاین چه فکر باطل است،  رهرو ما اینک اندر منزل است

پرده شک را برانداز از میان،  تا ببینی سود کردی یا زیان

ما گرفتیم آنچه را انداختی،  دست حق را دیدی و نشناختی

در تو تنها عشق و مهر مادری است،  شیوه ما عدل و بنده پروری است

نیست بازی کار،  حق خود را مباز،  آنچه بردیم از تو باز آریم باز

سطح آب از گاهوارش خوشتر است،  دایه اش سیلاب و موجش مادر است

رودها از خود نه طغیان می کنند،  آنچه می گوییم ما آن می کنند

ما به دریا حکم طوفان می دهیم،  ما به سیل و موج فرمان میدهیم

نسبت نسیان به ذات حق مده،  بار کفر است این به دوش خود منه

به که برگردی به ما بسپاریش،  کی تو از ما دوست تر میداریش

نقش هستی نقشی از ایوان ماست،  خاک و باد و آب سرگردان ماست

قطره ای کز جویباری میرود،  از پی انجام کاری میرود

ما بسی گم گشته باز آورده ایم،  ما بسی بی توشه را پرورده ایم

میهمان ماست هر کس بینواست،  آشنا با ماست چون بی آشناست

ما بخوانیم ار چه ما را رد کنند،  عیب پوشیها کنیم ار بد کنند

سوزن ما دوخت هر جا هر چه دوخت،  ز آتش ما سوخت هر شمعی که سوخت

کشتی ای ز آسیب موجی هولناک،  رفت وقتی سوی غرقاب هلاک

تند بادی کرد سیرش را تباه،  روزگار اهل کشتی شد سیاه

طاقتی در لنگر و سکان نماند،  قوتی در دست کشتیبان نماند

ناخدایان را کیاست اندکی است،  ناخدای کشتی امکان یکی است

بندها را تار و پود از هم گسیخت،  موج از هر جا که راهی یافت ریخت

هر چه بود از مال و مردم آب برد،  زان گروه رفته طفلی ماند خرد

طفل مسکین چون کبوتر پر گرفت،  بحر را چون دامن مادر گرفت

موجش اول وهله چون طومار کرد،  تندباد اندیشه پیکار کرد

بحر را گفتم دگر طوفان مکن،  این بنای شوق را ویران مکن

در میان مستمندان فرق نیست،  این غریق خرد بهر غرق نیست

صخره را گفتم مکن با او ستیز،  قطره را گفتم بدان جانب مریز

امر دادم باد را کان شیرخوار،  گیرد از دریا گذارد در کنار

سنگ را گفتم به زیرش نرم شو،  برف را گفتم که آب گرم شو

صبح را گفتم به رویش خنده کن،  نور را گفتم دلش را زنده کن

لاله را گفتم که نزدیکش به روی،  ژاله را گفتم که رخسارش بشوی

خار را گفتم که خلخالش مکن،  مار را گفتم که طفلک را مزن

رنج را گفتم که صبرش اندک است،  اشک را گفتم مکاهش کودک است

گرگ را گفتم تن خردش مدر،  دزد را گفتم گلو بندش مبر

بخت را گفتم جهانداریش ده،  هوش را گفتم که هوشیاریش ده

تیرگیها را نمودم روشنی،  ترس ها را جمله کردم ایمنی

ایمنی دیدند و نا ایمن شدند،  دوستی کردم مرا دشمن شدند

کارها کردند اما پست و زشت،  ساختند آیینه ها اما ز خشت

تا که خود بشناختند از راه چاه،  چاه ها کندند مردم را به راه

روشنی ها خواستند اما ز دود،  قصرها افراشتند اما به رود

قصه ها گفتند بی اصل و اساس،  دزدها بگماشتند از بهر پاس

جام ها لبریز کردند از فساد،  رشته ها رشتند در دوک عناد

درسها خواندند اما درس عار،  اسبها راندند اما بی فسار

دیوها کردند در بان و وکیل،  در چه محضر، محضر حی جلیل

سجده ها کردند بر هر سنگ و خاک،  در چه معبد، معبد یزدان پاک

رهنمون گشتند در تیه ضلال،  توشه ها بردند ار وزر و وبال

از تنور خود پسندی شد بلند،  شعله ی کردارهای ناپسند

وارهاندیم آن غریق بینوا،  تا رهید از مرگ شد صید هوی

آخر آن نور تجلی دود شد،  آن یتیم بی گنه، نمرود شد

رزمجویی کرد با چون من کسی،  خواست یاری از عقاب و کرکسی

کردمش با مهربانی ها بزرگ،  شد بزرگ و تیره دل تر شد ز گرگ

برق عُجب، آتش بسی افروخته،  وز شراری، خانمان ها سوخته

خواست تا لاف خداوندی زند،  برج و باروی خدا را بشکند

رأی بد زد گشت پست و تیره رای،  سرکشی کرد و فکندیمش ز پای

پشّه ای را حکم فرمودم که خیز،  خاکش اندر دیده خودبین بریز

تا نماند باد عجبش در دماغ،  تیرگی را نام نگذارد چراغ

ما که دشمن را چنین می پروریم،  دوستان را از نظر، چون می بریم

آنکه با نمرود، این احسان کند،  ظلم، کی با موسی عمران کند؟

این سخن، پروین، نه از روی هوی است

هر کجا نوری است ز انوار خداست

(پروین اعتصامی)

شروع کن یک قدم با تو تمام گام های مانده اش با من!!!

پروردگارت باتومی گوید:

تورادر بیکران دنیای تنهایان

رهایت من نخواهم کرد

بساط روزی خود رابه من بسپار

رها کن غصه ی یک لقمه نان و آب فردا را

تو راه بندگی طی کن

عزیزا من خدایم خوب می دانم

تو دعوت کن مرا برخود

به اشکی … یا خدایی، میهمانم کن

که من چشمان اشک آلوده ات را دوست می دارم

طلب کن خالق خود را

بجو مارا

توخواهی یافت

که عاشق می شوی برما

وعاشق می شوم برتو

که وصل عاشق و معشوق هم

آهسته می گویم خدایی عالمی دارد

قسم بر عاشقان پاک با ایمان

قسم براسب های خسته درمیدان

تورادربهترین اوقات آوردم

قسم برعصر روشن

تکیه کن برمن

قسم برروز هنگامی که عالم رابگیرد نور

قسم براختران روشن اما دور

رهایت من نخواهم کرد

بخوان مارا

که می گوید که توخواندن نمی دانی ؟

توبگشا لب

توغیرازما خدای دیگری داری؟

رها کن غیر ما را

آشتی کن باخدای خود

تو غیر از ما چه می جویی ؟

تو با هر کس به جز با ما چه می گویی ؟

وتوبی من چه داری ؟ هیچ!!

بگو با ما چه کم داری عزیزم؟ هیچ!!

هزاران کهکشان و کوه ودریا را

وخورشید وگیاه ونوروهستی را

برای جلوه ی خود آفریدم من

ولی وقتی تو را من آفریدم

برخودم احسنت می گفتم

توئی زیباتر ازخورشید زیبایم

تویی والا ترین مهمان دنیایم

که دنیا بی تو چیزی چون تو را کم داشت

تو ای محبوب تر مهمان دنیایم

نمی خوانی چرا ما را؟؟

مگر آیا کسی هم با خدایش قهر می گردد؟؟؟

هزاران توبه ات را گرچه بشکستی

ببینم من تورا ازدرگهم راندم؟

اگردرروزگار سختی ات خواندی مرا

اما به روز شادیت یک لحظه هم یادم نمی کردی

به رویت بنده ی من هیچ آوردم ؟؟

که می ترساندت ازمن ؟

رها کن آن خدای دور

آن نا مهربان معبود

آن مخلوق خود را

این منم پروردگار مهربانت … خالقت

اینک صدایم کن مرا به قطره اشکی

به پیش آور دو دست خالی خود را

با زبان بسته ات کاری ندارم

لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم

غریب این زمین خاکی ام

آیا عزیزم حاجتی داری؟

توای ازما کنون برگشته … ای اما

کلام آشتی را تو نمی دانی؟

ببینم چشم های خیست آیا گفته ای دارند؟

بخوان ما را بگردان قبله ات را سوی ما

اینک وضوئی کن خجالت می کشی از من ؟

بگوجز من کس دیگر نمی فهمد

به نجوایی صدایم کن

بدان آغوش من باز است

برای درک آغوشم

شروع کن یک قدم با تو

تمام گام های مانده اش با من !!!