تا گریه هست دانه ما بی جوانه نیست
تا روضه هست هیچ دلی بی بهانه نیست
گر چه دلم گرفته از این روزهای سرد
از آتش فراق دلم بی زبانه نیست
آقا کبوترم کن و زیر پرت بگیر
دیگر دلم وسیع شده ، فکر دانه نیست
هر جا که جای داده ایم می نشینم و
کارم دوباره نق زدن کودکانه نیست
تو آمدی و سر زدی و من نبوده ام
دیدی دوباره هیچ کسی بین خانه نیست
می خواستی که زائر سجاده ام شوی
دیدی تب عبادت من عاشقانه نیست
شاعر: رحمان نوازنی
دلم گرفته و هر
سوی خانه‌ام ابریست
دلم گرفته و گریه دوای دردم نیست
حریف نی لبک و سوز دل
نمی‌گردم
ولی درون دلم بذر صبر پروردم
خداست شاهد این حرف و عشق می‌داند
که روز جمعه نگاهم به جاده می‌ماند
به آتشی که دلم را همیشه سوزانده است
دوای درد عدالت کنار در مانده‌ست
دری است فاصله من و یک سبد رویا
دری
است فاصله من و یوسف زهرا
شاعر: رضا سیرجانی
خدایا، تو میدانی که چه می کشیم ، پنداری که چون شمع ذوب می شویم ، آب می شویم ما ازمردن نمی هراسیم ، اما میترسیم بعد ازما ایمان را سر ببرند و اگر نسوزیم هم که روشنائی می رود و جای خود را دوباره به شب می سپارد ، پس چه باید کرد؟
از یک سو باید بمانیم تا شهید آینده شویم و از دیگر سو باید شهید شویم تا آینده بماند هم باید امروز شهید شویم تا فردا بماند وهم باید بمانیم تا فردا شهید نشود ، عجب دردی چه می شد امروز شهید می شدیم و فردا زنده می شدیم تا دوباره شهید شویم.
خوشا آن پیکر افتاده در خاک که از خونش شده آغشته رخسار
خوشا سر خرمن مهدی (عج)نهادن دم آخر حسین (ع)آید به دیدار...
برگرفته شده از tamadonsazan.blog.ir
