همانا داستان آن کس که دنیا را آزمود،
چونان مسافرانی است که درسر منزلی بی آب وعلف ودشوار اقامت دارند
وقصد کوچ کردن به سرزمینی را دارند که در آنجا آسایش و رفاه فراهم است.
پس، مشکلات راه را تحمل می کنند و جدایی دوستان را می پذیرند
و سختی سفر، وناگواری غذا را با جان و دل قبول می کنند،
تا به جایگاه وسیع و منزلگاه امن، با آزامش قدم بگذارند
و از تمام سختی های طول سفر احساس ناراحتی ندارند،
و هزینه های مصرف شده را غرامت نمی شمارند
و هیچ چیز برای آنان دوست داشتنی نیست
جز آن که به منزل امن، ومحل آرامش برسند.
نامه 31 نهج البلاغه ص438
نه بخشش،دنیای پیش آمده را از میان میبرد ونه بخل،دنیای پشت کرده راباقی می گذارد.
امام حسین علیه السلام
عراق منطقه رو زیر آتیش شدید گرفته بود
امیرالمؤمنین علیعلیه السلام: ألا إنَّ الدُّنیا دارٌ لایُسلَمُ مِنها إلاّ فیها ، ولا یُنجى
بِشَیءٍ کانَ لَهَا؛
هان!
دنیا سرایى است که از آن، به سلامت نتوان رَست مگر [به زهد] در آن، و با
هرآنچه
براى دنیا باشد، نجات نمى توان یافت.(میزان الحکمة ،ج 4 ،ص 69) |
و این دنیا، دنیایی است که در روز دهم مهرش بچه ها با دست خالی تانک های دشمن را بین کشتارگاه و راه آهن تکه پاره کردند و بعد در حالی که دشمن پا به فرار بود، به جای تعقیب او روی سنگفرش داغ خیابان و در هوای دم کرده مهرماه با آبی که از زره پوش دشمن به غنیمت گرفته بودند، وضو گرفته به نماز ایستادند. زیرا که خورشید در وقت غروب بود. وقت برای جنگیدن بسیار اما برای نماز اندک و مگر نه اینکه ما برای نماز می جنگیم؟! شهید بهروز مرادی
اَلدُّنیا دارُ بَلاءٍ وَ مَنزِلُ بُلغَةٍ وَ عَناءٍ قَد نَزَعَتْ عَنها نُفُوسُ السُّعَداءِ
وَ انتَزَعَت بالْکُرهِ مِن أیدِى الأْشْقیاءِ فَأَسعَدُ النّاسِ بِها أرغَبُهُم عَنها
و أشقاهُم بِها أرغَبُهُم فیها؛
دنیا سراى بلا و گرفتارى و محل گذران زندگى و زحمت است
خوشبختان از آن دل کنده اند و از دست بدبختان به زور گرفته مى شود
پس خوشبخت ترین مردم، بى میل ترین آنان به دنیا
و بدبخت ترین مردم، مایل ترین آنان به دنیاست.
بحار الانوار ، ج74 ، ص185