اَلدُّنیا دارُ بَلاءٍ وَ مَنزِلُ بُلغَةٍ وَ عَناءٍ قَد نَزَعَتْ عَنها نُفُوسُ السُّعَداءِ
وَ انتَزَعَت بالْکُرهِ مِن أیدِى الأْشْقیاءِ فَأَسعَدُ النّاسِ بِها أرغَبُهُم عَنها
و أشقاهُم بِها أرغَبُهُم فیها؛
دنیا سراى بلا و گرفتارى و محل گذران زندگى و زحمت است
خوشبختان از آن دل کنده اند و از دست بدبختان به زور گرفته مى شود
پس خوشبخت ترین مردم، بى میل ترین آنان به دنیا
و بدبخت ترین مردم، مایل ترین آنان به دنیاست.
بحار الانوار ، ج74 ، ص185
