همانا داستان آن کس که دنیا را آزمود،
چونان مسافرانی است که درسر منزلی بی آب وعلف ودشوار اقامت دارند
وقصد کوچ کردن به سرزمینی را دارند که در آنجا آسایش و رفاه فراهم است.
پس، مشکلات راه را تحمل می کنند و جدایی دوستان را می پذیرند
و سختی سفر، وناگواری غذا را با جان و دل قبول می کنند،
تا به جایگاه وسیع و منزلگاه امن، با آزامش قدم بگذارند
و از تمام سختی های طول سفر احساس ناراحتی ندارند،
و هزینه های مصرف شده را غرامت نمی شمارند
و هیچ چیز برای آنان دوست داشتنی نیست
جز آن که به منزل امن، ومحل آرامش برسند.
نامه 31 نهج البلاغه ص438
