زن،گل بهاری است

در پرده حجاب نگاهشان دار،تا نامحرمان را ننگرند،

زیرا که سخت گیری در پوشش،عامل سلامت و استواری آنان است. 

بیرون رفتن زنان بدتر از آن نیست که افراد غیر صالح را در میانشان آوری،

و اگر بتوانی به گونه ای زندگی کنی که غیر تو را نشناسند،چنین کن! 

کاری که برتر از توانایی زن است به او وامگذاز،

که زن،گل بهاری است،نه کارگزاری سخت کوش وخشن. 

نامه 31نهج البلاغه،ص448

دنیا سر منزلی بی آب و علف

همانا داستان آن کس که دنیا را آزمود، 

چونان مسافرانی است که درسر منزلی بی آب وعلف ودشوار اقامت دارند

 وقصد کوچ کردن به سرزمینی را دارند که در آنجا آسایش و رفاه فراهم است. 

پس، مشکلات راه را تحمل می کنند و جدایی دوستان را می پذیرند 

و سختی سفر، وناگواری غذا را با جان و دل قبول می کنند، 

تا به جایگاه وسیع و منزلگاه امن، با آزامش قدم بگذارند 

و از تمام سختی های طول سفر احساس ناراحتی ندارند،

و هزینه های مصرف شده را غرامت نمی شمارند 

و هیچ چیز برای آنان دوست داشتنی نیست 

جز آن که به منزل امن، ومحل آرامش برسند.

نامه 31 نهج البلاغه ص438

او...

پس،به قدرتی پناه بر که تو را آفریده،

روزی داده،و اعتدال در اندام تو آورده است.

 بندگی تو فقط برای او باشد، 

و تنها اشتیاق او را داشته باش، و تنها از او بترس.

خطبه 31 نهج البلاغه436

پ.ن:میلاد امام رضا مبارک باد

آیا شود که گوشه چشمی به ماکنی؟

آیا شود که گوشه چشمی به ماکنی؟
مثل همیشه حاجت ما را روا کنی؟
از درگه عنایت تو ما کجا رویم؟
وقتی نظر به سائل بی دست و پا کنی
عمری بود که مست می ناب تو شدیم
کی جام ما پر زسبوی ولا کنی؟
از لطف توست بر سر خوانت نشستته ایم
ممنون تو زمرحمتی که به ما کنی
دست محبتی تو بکش بر وجودمان
کی می شود جانب ما هم نگا کنی؟
بی عشق تو زندگی ما فلج شده
باشد که تو این گره بسته وا کنی
دستان ما جدا زحریمت نمی شود
تا در سحر وقت نمازت دعا کنی

شاعر: مرتضی شاهمندی

اُطلُبوا مَعَ العِلمِ السَّکینَةَ والحِلمَ

پیامبر اکرم     
اُطلُبوا مَعَ العِلمِ السَّکینَةَ والحِلمَ، 

لینوا لِمَن تُعَلِّمونَ ولِمَن تَعَلَّمتُم مِنهُ،

 ولا تَکونوا مِن جَبابِرَةِ العُلَماءِ فَیَغلِبَ جَهلُکُم عِلمَکُم؛
 همراه با دانش، آرامش و بردبارى را هم بجویید.

 در برابر آنکه به او یاد مى دهید و آنکه از او یاد مى گیرید، 

نرمش به خرج دهید و از دانشمندان متکبّر مباشید

 که نادانیتان به دانشتان چیره گردد.

مَنْ أَصْغی إِلی ناطِق فَقَدْ عَبَدَهُ

قال جواد الائمه (علیه السلام):

مَنْ أَصْغی إِلی ناطِق فَقَدْ عَبَدَهُ، فَإِنْ کانَ النّاطِقُ عَنِ اللّهِ فَقَدْ عَبَدَ اللّهَ وَ إِنْ کانَ النّاطِقُ یَنْطِقُ عَنْ لِسانِ إِبْلیسَ فَقَدْ عَبَدَ إِبْلیسَ.

هر که گوش به گوینده‌ای دهد به راستی که او را پرستیده، پس اگر گوینده از جانب خدا باشد در واقع خدا را پرستیده و اگر گوینده از زبان ابلیس سخن گوید، به راستی که ابلیس را پرستیده است.

پ.ن: توهین در قالب تعریف یک روایت : توجلسه ای حدود 4یا5ماه پیش روایتی از زبان یکی شنیدم که تو جمع حداقل 30 نفره صحبت میکردن و حین صحبت که در مورد عصمت حضرت زهرا بود روایتی در مورد آزرده شدن حضرت علی توسط حضرت زهرا بیان کردند.

روایت اینگونه بود:یک روز حضرت زهرا سخنی را به شوخی به حضرت علی میزنند که حضرت علی ناراحت میشوند وبدین سبب حضرت زهرا از ایشان عذر خواهی میکنند که حضرت علی نمیپذیرند تا اینکه 70بار مثل پروانه به دور حضرت علی میچرخند وحضرت در بار74ام با خنده ای رضایت و قبول عذر خواهی از حضرت زهرا را نشان می دهند.

حال فکر کنید با وجود عصمت حضرت زهرا آیا ایشون حضرت علی رو که امام و همسرشون بوده رو می آزردن یا اینکه امام علی عذز خواهی حضرت زهرا که دختر رسول خدا و بهترین بانوی عالم هستن بعد از 70بار چرخیدن دور سر شون قبول کردند.

پیروزی آسان است

 

پ.ن:شب جمعه و به احتمال زیاد اخرین روز رمضان وشب عید فطر بیایم تلاش کنیم،

آماده شیم برا ظهور وایجاد زمینه ظهور، 

سعی نکنیم هم حال و هم آینده رو باختیم 

خداوند فرموده :إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ _{سوره رعد،ایه 11}

پس همت کنیم

 

اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا داعیَ ‌اللهِ وَ رَبّانیَّ آیاتِه

 

 

در مورد امام زمان (عجّل‌الله‌له‌الفرج و سلام‌الله‌علیه) نکته‌ی اوّل این [است] که این بزرگوار داعی‌الله است.

 نگاه به آن بزرگوار وسیله‌ای است برای عرض ارادت و عبودیّت به درگاه حضرت حقّ متعال.

 اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا داعیَ ‌اللهِ وَ رَبّانیَّ آیاتِه؛(۴) همه‌چیز، همه‌ی انبیا،

 همه‌ی اولیا، همه‌ی مقدّسات، همه‌ی ارواح طیّبه که نورافشانی میکنند بر زندگی ما، 

بر عالم ما، بر همه‌ی عالم وجود، آیات حقّند، جلوه‌های حضرت پروردگارند؛

 این نکته‌ای است که باید توجّه داشت. به امام زمان توجّه میکنیم، توسّل میکنیم،

 در مقابل آن بزرگوار عرض خاکساری میکنیم، برای اینکه این خاکساری به ذات احدیّت برسد

 و پیش خدای متعال اظهار عبودیّت کرده باشیم.

 دوّم اینکه نام این بزرگوار و یاد این بزرگوار، دائماً به ما یادآوری میکند

 که طلوع خورشیدِ حق و عدل در پایان این شب ظلمانی، قطعی است.

 انسانها گاهی که امواج متراکم ظلمت و ظلم را مشاهده میکنند، مأیوس میشوند. 

یاد امام زمان نشان‌دهنده‌ی این است که خورشید طلوع خواهد کرد، روز خواهد آمد؛ 

بله، ظلمات هست، ظالمان و تاریکی‌آفرینان هستند در دنیا، و قرنهای متمادی بوده‌اند

 امّا پایان این شب سیاه و ظلمانی، قطعاً طلوع خورشید است؛ این آن ‌چیزی است

 که اعتقاد به امام زمان به ما می‌آموزد؛ این وعده‌ی تضمین‌شده‌ی پروردگار است:

 اَلسَّلامُ‌ عَلَیکَ‌ اَیُّهَا العَلَمُ‌ المَنصوبُ وَ العِلمُ المَصبوبُ وَ الغَوثُ وَ الرَّحمَةُ الواسِعَةُ وَعداً غَیرَ مَکذوب‌؛(۵)

 وعده‌ی تخلّف‌ناپذیر الهی است. در اوّل زیارت [هم دارد]: اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا وَعدَ اللهِ الَّذی ضَمِنَه؛(۶)

 وعده‌ای که تضمین‌شده است از طرف پروردگار، ظهور این بزرگوار است. بنابراین این هم نکته‌ی دوّم است.

 معتقدین به ظهور ولیّ‌عصر و وجود ولیّ‌عصر (ارواحنا فداه) هیچ‌گاه دچار ناامیدی و یأس نمیشوند،

 و میدانند که قطعاً این خورشید طلوع خواهد کرد و این تاریکی‌ها و این سیاهی‌ها را برطرف خواهد کرد.

 نکته‌ی سوّم این است که ما مأمور به انتظاریم؛ انتظار یعنی چه؟ انتظار به معنای مترصّد ‌بودن است. 

در ادبیّات نظامی یک‌ چیزی داریم به نام «آماده‌باش»؛ انتظار یعنی «آماده‌باش»! باید «آماده‌باش» باشیم.

 انسان مؤمن و منتظر، آن‌کسی است که در حال «آماده‌باش» است. 

اگر امام شما که مأمورِ به ایجاد عدالت و استقرار عدالت در کلّ جهان است، 

امروز ظهور بکند، باید من و شما آماده باشیم. این «آماده‌باش» خیلی مهم است؛

 انتظار به این معنا است. انتظار به معنای بی‌‌صبری کردن و پا به زمین کوبیدن

 و چرا دیر شد و چرا نشد و مانند اینها نیست، انتظار یعنی باید دائم در حال «آماده‌باش» باشید.

 نکته‌ی چهارم و آخر [اینکه] این انتظار، مستلزم صلاح و عمل است؛

 باید خودمان را اصلاح کنیم، باید اهل عمل به آن چیزی باشیم که دل آن بزرگوار را شاد میکند.

 اگر بخواهیم این‌جور عمل بکنیم و این صلاح و اصلاح را برای خودمان فراهم بکنیم، 

طبعاً نمیتوانیم به عمل فردی اکتفا کنیم. در محیط جامعه، در محیط کشور،

 در محیط جهانی هم وظایفی هست که باید انجام بدهیم؛ این وظایف چه هستند؟

 این همان چیزی است که نیاز دارد به بصیرت، نیاز دارد به معرفت، نیاز دارد به نگرش جهانی،

 نیاز دارد به روشن‌بینی؛ این آن چیزی است که شما جوان عزیز فعّالِ امروز به آن موظّفید.

 

بیانات در دانشگاه افسری و تربیت پاسداری امام حسین _{علیه السلام}

http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=36490

جنگ نه!جنگ نه!

 

 

یکی دیگر از نقاط قوّت ما، مسئله‌ی عدالت‌خواهیِ بین‌المللی

 جمهوری اسلامی است؛ این برای جمهوری اسلامی آبرو است. 

اینکه جمهوری اسلامی طرف‌دار ملّتهای مظلوم باشد، آبرو است؛ 

اینکه طرف‌دار ملّت فلسطین باشد، یک آبرو است. جمهوری اسلامی نیروی مقاومت

 در مقابل رژیم صهیونیستی را در منطقه تقویت کرده است. دشمنانی را،

 عوامل مزاحم و مضرّی را -به نام داعش و جبهةالنّصره و امثال اینها- 

در عراق و در سوریه درست کردند؛ جمهوری اسلامی از نیروی مقاومت در این منطقه حمایت کرد؛

 این عدالت‌خواهی است؛ این دفاع از ملّت فلسطین است؛ این دفاع از استقلال کشورهای منطقه است،

 دفاع از تمامیّت ارضی کشورها است. این نقطه‌ی قوّت است.

 این نقطه‌ی قوّت را به‌عنوان دخالت جمهوری اسلامی، به یک مسئله‌ی چالش‌آفرین تبدیل میکنند

 و وانمود میکنند و معرّفی میکنند و روی آن تکیه میکنند؛ این وضعی است 

که امروز ما با دشمن داریم. عواملشان در داخل هم متأسّفانه مشغولند؛ 

یک روز در خیابانهای تهران به مناسبت روز قدس که روز دفاع از فلسطین است، 

شعار «نه غزّه، نه لبنان» دادند. کمک‌کنندگان به جنگ روانی دشمن در داخل، 

موجودات بدی هستند، موجودات حقیری هستند؛ این سرافکندگی دارد.

 امروز هم کسانی درصدد این هستند که یک شکل معیوب از برجام را بر کشور تحمیل کنند؛ 

دولتهای خارجی دنبال این هستند و یک عدّه‌ای در داخل تبلیغ میکنند که اگر این نشود، 

جنگ خواهد شد؛ نه آقا، این دروغ است، این تبلیغ به نفع دشمن است. 

هدف دشمن معلوم است؛ دشمن درصدد آن است که ما از نقاط قوّت خودمان صرف‌نظر کنیم،

 از عناصر اقتدار ملّی خودمان دست برداریم تا راحت‌تر بتواند بر کشور ما، بر ملّت ما، 

بر سرنوشت ما و آینده‌ی ما مسلّط بشود؛ یک‌چنین فکری را آنها کرده‌اند

 و ملّت در مقابل این حرکت ایستاده است؛ این فشار روانی.

 و امّا فشار عملی، که [درباره‌ی] این هم فقط یک جمله به همه‌ی ملّت عزیزمان عرض میکنم

 در سرتاسر کشور؛ فشار عملی‌شان عبارت است از اینکه در کشور آشوب ایجاد کنند؛

 این برنامه‌ی قطعی آنها است که البتّه سرِ آنها به سنگ خواهد خورد؛

 همچنان‌‌که تا حالا خورده است. نقشه‌ی دشمن این است 

که از مطالبات مردمی سوءاستفاده کنند. ممکن است در یک شهری،

 در یک نقطه‌ای از کشور یک عدّه‌ای مطالبه‌ای داشته باشند، جمع بشوند،

 دنبال مطالباتند؛ مثلاً کارگرانی هستند، دنبال مطالبات کارگری‌اند؛

 یا مردمی در یک شهری، دنبال مطالبات شهری خودشان هستند. 

دشمن در یک‌چنین مواردی نقشه میکشد، عوامل نفوذی خود را، 

در واقع اشرار و انسانهای خبیثی را به تعداد معدودی در این اجتماعات وارد میکنند

 تا اجتماعات آرام مردم را تبدیل کنند به حرکت ضدّ امنیّتی و حرکت آشوبگرانه

 تا به این وسیله کشور را و ملّت را و نظام جمهوری اسلامی را بدنام کنند؛ 

این را مردم در سراسر کشور توجّه داشته باشند؛ این نقشه‌ی دشمن است،

 ما خبر داریم؛ نشسته‌اند برنامه‌ریزی کرده‌اند برای این کار؛ ا

لبتّه به گمان من بلکه به اعتقاد راسخ من، اینها کور خوانده‌اند 

و مردم عزیز ما در مقابل آنچه آنها برنامه‌ریزی کرده‌اند،

 با قدرت، با شهامت، با هوشیاری خواهند ایستاد. و من توصیه میکنم 

مردم عزیز ما همچنان‌‌که تا امروز هشیاری خودشان را حفظ کرده‌اند، باز هم حفظ کنند.

 

بیانات در مراسم بیست ونهمین سالگرد رحلت امام خمینی(رحمه الله)

http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=39796

 

پ.ن:مراجعه شود به:http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=36366

ونیز:https://www.mashreghnews.ir/news/862179/%DA%86%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA%D9%86-%D8%B3%D8%A7%DB%8C%D9%87-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D8%AF%D8%B1%D9%88%D8%BA-%D8%A7%D8%B3%D8%AA

گوش عالم کر است...

وصیت نامه شهید عباس دانشگر:

بسم الله الرحمن الرحیم

آخر من کجا و شهدا کجا، خجالت می‌کشم بخواهم مثل شهدا وصیت کنم،

 من ریزه‌خوار سفره‌ی آنان هم نیستم. شهید شهادت را به چنگ می‌آورد،

 راه درازی را طی می‌کند تا به آن مقام می رسد اما من چه؟! 

سیاهیِ گناه چهره‌ام را پوشانده و تنم را لخت و کسل کرده. حرکت جوهره‌ی

 اصلی انسان است و گناه زنجیر. من سکون را دوست ندارم، 

عادت به سک‍ـون بـلای بزرگ پیروان حق است.

سکونم مرا بیچاره کرده، در این حرکت عـالم به‌سمت معبود حقیقی،

 دست و پـایم را اسـیر خود کرده. انسان کر می‌شود، کور می‌شود،

 نفـهم می‌شود، گنگ می‌شود و باز هم زندگـی می‌کند، بعد از مدتی مست می‌شود 

و عادت می‌کند به مستی، و وای به حالمان اگر در مستی خوش بگذرانیم و درد نداشته باشیم.

درد را انسان بی‌هوش نمی‌کشد، انسان خواب نمی‌فهمد، درد را، انسان باهوش و بیـدار می‌فهمد.

 راستی...! دردهایم کو؟ چرا من بیخیال شده‌ام؟ نکند بی‌هوشم؟ نکند خوابم؟ 

مثل آب خوردن چندین هزار مسلمان را کشتند و ما فقط آن را مخابره کردیم.

 قلب چند نفرمان به درد آمد؟ چند شب خواب از چشمانمان گریخت؟ 

آیا مست زندگی نیستیم؟ خدایا؛ تو هوشیارمان کن، تو مرا بیـدار کن،

 صدای العطش می‌شنوم، صدای حرم می‌آید، گوش عالم کر است. 

خیام می‌سوزد اما دلمان آتش نمی‌گیرد.

مرضی بالاتر از این؟ چرا درمانی برایش جست‌وجو نمی‌کنیم؟ روحمان از بین رفته،

 سرگرم بازیچه دنیاییم، الَّذِینَ هُمْ فِی خَوْضٍ یَلْعَبُونَ، ما هستیم. مرده‌ام،

 تو مرا دوباره حیات ببخش، خوابم، تو بیدارم کن خدایا!

 به‌حرمت پای خسته‌ی رقیه(س)، به‌حرمت نگاه خسته‌ی زینب(س)،

 به‌حرمت چشمان نگران حضرت ولی عصر(عج)؛ به ما حرکت بده.

عباس دانشگر 95/02/02